De Novel Arts Award wint deze novelle niet, tenminste wat mij betreft. De groen op zwart combinatie is al een lastige, maar dat is natuurlijk om de link naar de digitale wereld van ‘The Matrix’ te benadrukken. In die optiek kan je nog wel begrip opbrengen voor deze keuze.
Het spuuglelijke en onaangenaam lezende lettertype vormt evenwel de grootste afknapper, en het zou me niks verwonderen dat dit de novelle al een aantal lezers heeft gekost. In onze Westerse consumptiemaatschappij, waar het aanbod vele malen hoger ligt dan de vraag, heeft de consument de luxe te kunnen kiezen of af te wijzen op basis van een eerste oogopslag. Omdat dit de houding is die ons met de paplepel is meegegeven, zijn we hierin getraind en heeft ons scherpe oog het vaak bij het rechte eind. In enkele gevallen echter kost deze oppervlakkigheid ons het missen van kwaliteit, schijnbaar verborgen onder een dun laagje van het weinig attractieve.
De gehaktmolen bij de MU-Novellen draait er editie na editie van ons geliefde spel Football Manager kilometers lange eenheidsworst uit: ofwel gaat een gewezen voetbalheld die recentelijk zijn schoenen aan de wilgen hing, aan het hoofd van één van zijn ex-clubs staan, of een jonge trainer met een diploma vers uit de oven krijgt zijn kans bij de club van zijn dromen. In update twee krijgen we een overzichtje van de transfers, daarna volgt de opstelling, de voorbereiding en uiteindelijk de competitie-uitslagen. Niks mis mee, als het een beetje netjes wordt gepresenteerd, maar om hiermee de lezer blijvend te boeien missen toch wel enkele cruciale componenten.
Het element van de verrassing is daar één van, en laat The Matrix nou net een sterk gebundelde schat zijn aan onverwachte gebeurtenissen en onvermoede plottwists.
Ik vind het een erg grappig gegeven dat de schrijver van de meest creatieve, originele novelles die momenteel op het forum lopen, zijn MU-carrière begon door het schaamteloos openbaar plagiëren van een andere lopende novelle waarbij ik (denk ik) verder geen extra uitleg hoef te geven.
Inderdaad, ik had het over novelles, meervoud, want naast dit stukje psychedelica houdt Leonnekle nog een verhaal levend. “100 jaar en nog niet klaar” is een al even bizar en bevreemdend hersenspinsel van de novellist, opnieuw losjes gebaseerd op een bestaande film.
In “The Matrix” wordt gelinkt naar de kaskraker met Keanu Reeves door humoristische, subtiele verwijzingen. De hoofdpersonages die de schrijver laat opdraaien zijn een soort mutaties van rollen in de film met lezers en medenovellisten op MU. Zo bots je er op figuren als Niejo of Morphyves. De verhaallijn is een sneltrein van actie en spanning die begint in het woelige Midden-Oosten en met denderende vaart verder stuift doorheen de schemerzone tussen fictie en realiteit.
Deze Novel Writer Award wordt niet uitgereikt aan de man die over het succesverhaal van een jonge beginneling schrijft, maar aan iemand die dit verhaal gewoonweg is. Het groentje dat zich enige jaren geleden in allerlei bochten moest wringen om met zijn NAC te voldoen aan de zichzelf gestelde eisen heeft zich ontpopt tot de ‘MU Master of Fantasy’. En wie denkt dat ik overdrijf, heeft nog geen kennis gemaakt met ‘The Matrix‘.
