Daar sta je dan in je blootje in een ruimte gevuld met al die anderen die zich synchroon krom leggen om te kunnen pronken met hun weelderige verentooi, terwijl ze mekaars uitdossing gretig bekijken, bespreken, besnuffelen, bewieroken of bekritiseren. Helemaal over jouw hoofd heen, en jij staat daar in je nakie: alleen, oninteressant en onopgemerkt in een wereld die verpakking boven inhoud verkiest, vorm boven functie.
De mens van de 21e eeuw leeft vluchtig en gejaagd en laakt elke diepgang. Hij voedt zich met gemakzucht, met ‘instant fast-food for the brains’ dagdagelijks met de glimlach geserveerd door alle media-kanalen om hem heen. Mocht hij even, heel even de tijd nemen om naar de naakte persoon in de ruimte te luisteren, en zich laat bevangen door al dat moois..
Neem nou het relaas van Niejo101’s Journeyman Challenge, zo langzamerhand een klassieker onder de FM-uitdagingen. Het is één van de drie of vier lopende novelles met datzelfde eindpunt voor ogen, doel of utopie. Voor de Vluchtige Mens zijn ze allen eender: ze zien er saai grijs uit, nietszeggende lappen digitaal papier gevuld met eentonige tekstregels. Toch?
Fout! Zij die toch aan het lezen slaan zullen al gauw merken dat hier meer aan de gang is. Een goeie schrijver kan zijn verhaal tot leven brengen, het dode grijze dat zijn tekst is, omtoveren tot een spectaculair kleurenspectrum. En zijn enige wapen zijn de woorden zelf. Het bestuur is niet gewoon “opgetogen dat de manager goeie resultaten behaalde”, maar “er plantte zich een zaadje van hoop in hun gedachten”. De club heeft het niet financieel moeilijk, neen, “geld is iets merkwaardigs” en dan wil je echt wel weten waarom. Blijkt dat zijn bestuur niet sjoemelt maar wel “een schimmige constructie hanteert.”
Niejo101 is geen manager die fraai opgeluisterd zijn journey na een week of wat ziet verdwijnen, terwijl hij wegzakt in de drek van de Scandinavische amateurclubs. Hij is de naakte persoon in de ruimte die door de betovering van zijn woorden je echt mee neemt bij Niejo101’s Journeyman Career.
