De term ‘Sleeping Giant’ wordt gebruikt om clubs aan te duiden met een roemrijk verleden die al jarenlang vruchteloos op zoek zijn naar nieuwe successen. Op Europees niveau worden Ajax, Milan en Liverpool het vaakst genoemd, maar ook op nationaal vlak heeft elke competitie wel zijn ‘sleeper clubs’. Een mooi voorbeeld is Duitsland, waar we in de Regionalliga Nordost, op het vierde niveau, verscheidene clubs aantreffen die voor de val van de Berlijnse Muur de lakens uitdeelden in de toenmalige Duitse Democratische Republiek ofwel Oost-Duitsland. In mijn eigen Belgenlandje kan je SK Lierse, KV Mechelen en FC Luik als voorbeeld hiervan nemen, en niet te vergeten: Royal Antwerp FC, de Great Old.
Het is één van de leukere uitdagingen met Football Manager om zo’n slaperclub opnieuw de weg te wijzen naar succes, Michael_RAFC zal dit beamen, en toont ons in zijn novelle ‘Glory, Glory Antwerp FC’ hoe je zoiets doet. Van kindsbeen af is hij reeds fan van de oudste club van het land, de ploeg van ’t stad. Het moet steken bij menig Antwerpenaar dat hun Rooie Honden er maar niet in slagen in het land van Koning Voetbal de grootsheid en schoonheid van hun meest geliefde plaats op Aarde tentoon te spreiden. De gemiddelde Antwerpenaar kent een onvoorwaardelijke liefde en grote trots wanneer het zijn stad betreft, en steekt dit niet over stoelen of banken. “Antwerpen is ’t stad en al de rest parking”, en ze menen het.
Ikzelf heb nog een tijd meegemaakt waarin den Antwaarp een te vrezen tegenstander was, zowel nationaal als op Europees vlak. Het was de laatste Belgische club die aan een Europese bekerfinale deelnam, in 1993 tegen het Italiaanse Parma (Sleeping Giant anyone ?). Een paar jaar daarvoor hadden ze zichzelf al een hoofdstukje in de annalen van het voetbal toegeëigend door wat het ‘Mirakel van Vitosha’ werd genoemd. Na een 0-0 in Sofia staat Vitosha (vandaag bekend als Levski) op de Bosuil 1-3 voor met nog één minuut officiële speeltijd op de klok. Antwerp staat nog met tien man op het veld, doordat Franky Dekenne twintig minuten voor tijd geblesseerd uitviel. Hiervoor werden zes minuten extra tijd toegekend. Het waren de meest dolle minuten die ik ooit meemaakt in een voetbalwedstrijd, die eindigde op 4-3.
Mijn eerste indruk van Michael_RAFC’s novelle was niet te best. Ik zette snel mijn zonnebril op toen de witte tekst op een veel te felrode achtergrond me half verblindde. Toch hou ik van dit soort underdog-verhalen, en de novellist mocht dan niet uitblinken in het grafische aspect, zijn resultaten waren meer dan verdienstelijk. Toch kon ik het niet laten mijn afschuw van de layout te kennen te geven, en hier stond de geadresseerde voor open. Het bordeaux-rode waarmee hij enkele updates later kwam aanzetten gaf de novelle meteen een aangenamere uitstraling. Ondertussen bleef het bergop gaan met FC Antwerp, de reus was ontwaakt!
Vanaf dan ging het in een stroomversnelling tot het punt waar we nu zijn aangekomen: de club is heer en meester in eigen land, Europa wacht met open armen. De vraag is niet langer of maar wanneer het Michael_RAFC zal bewerkstelligen dat de parking zich heeft uitgebreid tot in de verste uithoeken van het continent, terwijl overal wordt gescandeerd: ‘Glory, glory, Royal Antwerp’.
